دل داده

تــو مــدعـى بــودى درون را نـيـز مـيـبـيـنـى

احـسـاس را در هـر كـس و هــر چـيـز مـيـبـيـنـى !

شــايـد هـمـان بـودى كـه بـايـسـتى كـنـارم بـود

امــا دلِ ديــوانــه ات را ريــز مـيـبـيـنـى !

گـفـتـم كـه ويـران مـيـكـنـم طـهــرانِ غـمـگـيـن را

تـا پـايـتـخـت تــو شــود تـبـريــز ، مـيـبـيـنـى

بـا چـنـگ و دنـدان پــاى چـشـمـان تـو جـنـگـيـدم

افـسـوس ! ايــن ســربــاز را چـنـگــيـز مـيـبـيـنـى

هــر روز كــنـدى از بــهــارِ زنــدگـى بــرگـى

تــقـويـمِ عـمـرم پــر شـد از پــايــيـز ، مـيـبـيـنـى ؟!

در بـازى ات نـقـش مـتـرسـك را بـه مـن دادى

افـتـاده ام در گــوشــه ى جــالـيــز ، مـيـبـيـنـى ؟!

رفـتـى و بـعـد از رفـتـنِ تــو تــازه فـهـمـيـدم

هــر دل كـه دسـتـت بــود دسـتـاويــز مـيـبـيـنـى !

كارى نــدارم ؛ هـر چـه مـى خـواهى بـكـن ، امـا

روى سـگـم را روز رســتـاخــيـز مـيـبـيـنـى . . .

از بــودن بـا تــو از ایـن آغــاز مـی تـرسـم

از ایـنکـه بـا مـن مـی شـوی هـمــراز مـی تـرسـم

عــمـری کـبــوتــر بـا کــبـوتــر عـاشـقـی کـرده

حـالا بـه بـازی مـی رسـد . . . مــن بـاز مـی تـرسـم 

چـشـمـان تــو تـیــر و دلــم صــیـد و کـمـان ابــرو

فـکـر شــکاری و مــن از پـــرواز مـی تــرسـم

مـحــدوده ی بـازی مــن مـحـدود شــد بـا تــو

شـاهـم ولــی از کـیـش یـک سـربــاز مـی تـرسـم

شـق الـقـمـر کــردم دلــت را بــعـد تـرسـیــدم

پـیـغـمـبـری هـستـم کـه از اعـجــاز مـی تـرسـم

تا جایی که یادمه همه من رو به عنوان یه عروسک کوکی می شناسند...یه عروسک کوکی بی صدا...بی احساس...سرد...یک عروسک کوکی...نه بیشتر نه کمتر...و مدت ها با این نام عجیم شدم تا مردی آمد و در این عروسک کوکی روحش را دمید...و این روح به من همه چیز داد...امید ، عشق و زندگی...دیگر یک عروسک کوکی نبودم...تازه داشتم این زنده بودن و زندگی کردن را می پذیرفتم که آن مرد پیش آمد و پیشامدی به بار آورد...روح دمیده شده اش را از پیکرم خارج کرد...به قول فروغ « بیش از این ها می توان خاموش ماند » و من می جنگم تا ببینم باز هم طاقت عروسک ماندن را دارم...تو می گویی طاقتش را دارم؟

ﻧـﮕـﻬـﻢ ﻧـﯿـﺴـﺖ ﺑـﻪ ﺩﻧـﺒــﺎﻝ ﻧـﮕﺎﻫــﺖ ، ﺍﻟــﮑﯽ ،

ﻣـﺜـﻼ ﺭﻓـﺘـﻪ ﺯ ﺳــﺮ ﺣــﺎﻝ ﻭ ﻫـﻮﺍﯾــﺖ ، ﺍﻟـﮑﯽ !

ﺑــﻪ ﻣـﻦ ﺍﺻـﻼ ﭼـﻪ ﮐــﻪ ﺍﯾــﻦ ﻣــﺎﻩ ﻣـﯿـﺎﯾـﯽ ﯾــﺎ ﻧـﻪ ،

ﻣـﺜـﻼ ﻧـﯿـﺴـﺖ ﺑـﻪ ﺩﻝ ﺩﻟـﻬــﺮﻩ ﻫــﺎﯾـﺖ ، ﺍﻟـﮑﯽ !

ﺑـﻌـﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻋــﺠـﺐ ﻣـﯿــﻞ ﻋـﺒـﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻡ ،

ﻣــﺜـﻼ ﮐــﻔـﺮ ﻧـﮕــﻮﯾــﻢ ﺑـﻪ ﺧــﺪﺍﯾــﺖ ﺍﻟـﮑﯽ !

ﻫــﺮ ﺷـﺐ ﺍﺯ ﻓــﺮﻁ ﺧـﻮﺷـﯽ ﺍﻭﻝ ﺷـﺐ ﻣـﯽ ﺧـﻮﺍﺑـﻢ ،

ﻣـﺜــﻼ ﻏــﻢ ﻧــﺸـﺪﻩ ﺧــﺎﻃــﺮﻩ ﻫــﺎﯾــﺖ ، ﺍﻟـﮑﯽ !

ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾــﻮﺍﺭ ﻫــﻢ ﺍﺯ ﻗـﺼــﻪ ﯼ ﺗــﻮ ﺑـﯽ ﺧــﺒـﺮﻧـﺪ ،

ﻣــﺜـﻼ ﻧـﯿـﺴـﺖ ﺩﻟــﻢ ﺍﻫــﻞ ﺷــﮑﺎﯾــﺖ ، ﺍﻟـﮑﯽ ! 

ﺍﻧـﻘــﺪﺭ ﺧــﻮﺏ ﻭ ﻣـﺘـﯿـﻨـﻢ ﮐـﻪ ﺧــﺪﺍ ﻣـﯿــﺪﺍﻧــﺪ ،

ﻣـﺜــﻼ ﺳـﮓ ﻧـﺸـﻮﻡ ﻫــﺮ ﺩﻭ ﺳـﻪ ﺳـﺎﻋـﺖ ، الـکى !